ਮੇਰੀ ਲਾਲਸਾ
My Longing
ਹਰ ਇਕ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਿਨਾਂ ਲਾਲਸਾ ਦੇ ਅਧੂਰੀ ਹੈ। ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਮਕਸਦਪੂਰਨ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜੀਉਣ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਮਕਸਦ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਰਥਹੀਣ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਉਦੇਸ਼ ਬਣਾਓ ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਸਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰੋ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਅਮੀਰ ਵਪਾਰੀ, ਮਿੱਲ ਮਾਲਕ ਅਤੇ ਬੈਂਕਰ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਕਈਆਂ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਇਕ ਰਾਜਨੇਤਾ, ਸਮਾਜ ਸੁਧਾਰਕ, ਡਾਕਟਰ, ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਹੋਰਾਂ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਸਿਪਾਹੀ, ਪੁਲਿਸ ਅਧਿਕਾਰੀ, ਹਵਾਬਾਜ਼ੀ, ਵਿਗਿਆਨੀ, ਲੇਖਕ, ਪੱਤਰਕਾਰ ਅਤੇ ਕਵੀ ਬਣਨਾ ਹੈ। ਹਰ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੇ ਸੁਪਨੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮੇਰਾ ਇਕ ਦੋਸਤ ਹੈ ਜੋ ਕਪਿਲ ਦੇਵ ਅਤੇ ਸਚਿਨ ਤੇਂਦੁਲਕਰ ਵਰਗੇ ਮਹਾਨ ਕ੍ਰਿਕਟਰ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਲਾਲਸਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੰਭਵ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਭਾਵ, ਪਹੁੰਚਣਾ। ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਿਲ੍ਹਾ ਬਣਾਉਣਾ ਇੱਕ ਵਿਅਰਥ ਕਾਰਜ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਭਿਲਾਸ਼ਾ ਉਦਾਸੀ, ਅਸਫਲਤਾ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਡੀ ਸਰੀਰਕ, ਆਰਥਿਕ ਸਮਰੱਥਾ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਲਈ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਾਬਲੀਅਤ ਅਤੇ ਯੋਗਤਾਵਾਂ ਦੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਪਛਾਣ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।
ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸਮਰੱਥਾਵਾਂ ਅਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰੀਆਂ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਫਿਲਮ ਸਟਾਰ ਬਣਨ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦਾ। ਮੈਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਫੁੱਟਬਾਲਰ ਅਤੇ ਕ੍ਰਿਕਟਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ।
ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਅਮੀਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਜੀਵਨ ਵੀ ਮੇਰਾ ਉਦੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਸਧਾਰਣ, ਅਰਥਪੂਰਨ, ਚੰਗੀ ਅਤੇ ਬੰਬ ਵਾਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਵਿਅਕਤੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਨਾਗਰਿਕ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।
ਮੈਂ ਇਕ ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ ਮੱਧ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੇਵਕੂਫ਼ ਸੁਪਨੇ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਰੱਖਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿਚ ਚੰਗਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਮੈਂ ਡਾਕਟਰ ਜਾਂ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ। ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਇੱਕ ਹਾਦਸੇ ਵਿੱਚ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਸਾਡੀ ਮਾਂ ਸਾਡੇ ਲਈ ਸਖਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਉਹ ਇੱਕ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਨਰਸ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇਕ ਅਧਿਆਪਕ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਯੋਗ ਹਾਂ।
ਅਧਿਆਪਕ ਦਾ ਗੁਣ ਮੇਰੇ ਲਹੂ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਮਰਹੂਮ ਪਿਤਾ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਅਧਿਆਪਕ ਸਨ। ਉਹ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਅਤੇ ਸਕੂਲ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਵਿਚ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਇਹ ਮੇਰੀ ਇਕੋ ਇਕ ਅਭਿਲਾਸ਼ਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਸ ਅਭਿਲਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਹਾਂ।
